یه روزگاری دست به نوشتنم خیلی خوب بود. الکی الکی امر بهم مشتبه شد که همیشه اینجوری می مونه! باورم نمیشد یه روزی مثل حالا تا تصمیم به نوشتن می گیرم، همه ی عنوان ها و کلمه ها فرار کنن؟ یه عالمه چیز می خونم و به خودم میگم منم که به اینا فکر کرده بودم، چرا نمی نویسمشون؟ و وقتی میام اینجا همه چیز محو میشه!
نزدیک ما یه محله هست که من گاهی عصر ها میرم اونجا قدم میزنم. این دو دفعه ی آخر نمی دونم چرا، موقع برگشت راهو گم میکنم و نمی تونم مسیری که ازش اومدم رو تشخیص بدم! دفعه ی اول گفتم حتما تو فکر و خیال بوده ام. اما دیروز برام سوال برانگیز شد. گم شدن جز خطا های رایج من نبوده. هر چی فکر میکنم یادم نمیاد قبلا ها کی گم شده بوده ام؟
دیگه اینکه یه رهگذری از من پرسیده که کجا هستم و چه دانشگاهی؟ وضعیت ما (یعنی من و آقای شوهر) در حال تغییره و به زودی جا بجا میشیم، معلوم شد کجایی میشیم خبر میدم! درباره ی درس هم بستگی داره به اینکه کِی، کجا بریم!؟ خیلی درهم برهمه، می دونم اما به زودی درست میشه!
نوشتن.
منم یک مدتی است به درد ننوشتن دچارم. یک نویسنده ای می گوید کاغذ ها را بگذار مقابلت و شروع کن و حتی اگه تا آخر کاغذ هم مجبور شدی فقط اسم خودت را بنویسی ادامه بده.
ارنست همینگوی هم می گوید: (نویسنده ای که نتواند بنویسد بهتر است خودش را دار بزند). من یک مدتی عکس دار را کشیدم و زدم روی دیوار.
از چند سطر آخر یادداشتت سر در نیاوردم ،یک جورهایی قاطی پاتی بود.
راستی چرا با اسم خودت نمی نویسی.من یک جورهایی بدم می آید وقتی نمی دانم نوشته های چه کسی را می خوانم. عنوان وبلاگت را دوست دارم. یاد یک داستان از بورخس می اندازد. ولی با شب تاب موافق نیستم. یک جورهایی کلاس کار را پایین می آورد.
یک پیشنهاد: تعداد یادداشت های را که توی صفحه نمایش داده می شود زیاد کن تا خواندن مطالب قبلیت راحت شود. تو کوتاه می نویسی و ایرادی ندارد. برای این کار هم توی تنظیمات عمومی وبلاگ تعداد نمایش یادداشت ها در صفحه را زیاد بکن.
از این که بهم سر زده بودی خوشحال شدم.
اگر مایل بودی همدیگر را لینک بکنیم.
نظرت چیه؟
موفق باشی
منتظرم.